Wyobraź sobie, że masz wypadek. Wypadek ten powoduje, że twoje ciało ulega rozpadowi. Jedynym organem który przetrwał jest twój mózg. Został on jednak oddzielony od ciała. Znajduje się w naczyniu i podłączony jest pod prąd, tak aby neuroprzekaźniki dalej wykonywały swoją pracę. Poświęć temu chwilę, postaraj się wyobrazić sobie tę sytuację. Twój mózg dalej pracuje, emitując fale, sprawia to że ty, nieświadomy niczego nie masz pojęcia o wypadku, nie masz pojęcia, że nie posiadasz ciała. Twój mózg wyobraża sobie że masz ciało, twój mózg wyobraża sobie, że masz rodzinę , twój mózg wyobraża sobie że dorastasz. Spójrz na swoje dłonie. Czy jesteś w stanie udowodnić, że je masz? Spójrz na pomieszczenie w którym przebywasz, Czy jesteś w stanie powiedzieć z całą pewnością, że to otoczenie nie jest tylko wytworem twojego mózgu? A co ze wspomnieniami? Co je generuje? Czy są wyjątkowe, czy też przypominają wspomnienia innych ludzi? Czy jesteś pewny swojej wyjątkowości i unikatowości swoich wspomnień? Czy ludzie, których pamiętasz naprawdę istnieli, czy są wytworem kilku milionów neuronów?
Co jeśli takich jak ty, podłączonych mózgów pod prąd, jest więcej. Dlaczego te organy miałyby emitować wspomnienia od siebie różne? Czyż nie bardziej ekonomicznym byłoby wprowadzać jeden tok myślenia dla wszystkich organów? Czy opłaca się pozostawić organowi możliwość emitowania takich wspomnień ale również takich odczuć jakie sobie życzy?
LindaRL(1995), studentka warszawskiej ASP i założycielka szkoły PM, pracuje na styku nauki i sztuki. Mieszka i tworzy w Warszawie.
Rok wydania:
2021